Vincent Johan Maria Hoffmans

Uit WaalwijkWiki
(Doorverwezen vanaf Vincent Hoffmans)
Ga naar: navigatie, zoeken
Vincent Hoffmans
Collectie SALHA, fotonr.71352, foto J. de Bont.
Collectie SALHA, fotonr.71352, foto J. de Bont.
Persoonsgegevens
Naam Vincent Johan Maria Hoffmans
Geboren Waalwijk, 25-02-1919
Overleden Waalwijk, 12-12-1984
Burgerlijke staat Ongehuwd
Overige gegevens
Beroep(en) Directeur van een chemische fabriek

Vincent Johan Maria (Vincent) Hoffmans (Waalwijk, 25 februari 1919 – Waalwijk, 12 december 1984) was een zoon van Carolus Antonius Franciscus (Charles) Hoffmans en Wilhelmina Anna Maria Helena Zijlmans. Op 6 september 1944 overleefde hij op wonderbaarlijke wijze de executie door een Duits vuurpeloton. Na een langdurige revalidatie zette hij ‘zijn door de oorlog gebroken leven’ [1] voort en overleed te Waalwijk op 12 december 1984.

Op 6 september 1944 werd Vincent, samen met zijn jongere broer Joop en burgemeester Moonen voor een Duits vuurpeloton geplaatst. De kogels troffen zijn rechterarm en doorboorden een long. De bij de executie aanwezige pastoor Heezemans constateerde door het opspattende zand naast Vincent dat het daarop volgende genadeschot doel miste. Toen hij ook nog zag dat Vincent zijn hoofd ophief, wist hij de militairen mee te tronen naar het Raadhuisplein.

Met zijn laatste restje wilskracht krabbelde de zwaargewonde Vincent daarna overeind en liep via de tuin van de woning van politieagent Van Berkel naar de Winterdijk. Daar wilde hij over de sloot springen maar bleef in het prikkeldraad hangen en verloor het bewustzijn.

Binnen enkele ogenblikken werd dokter Lenglet gebeld door een ambtenaar die hem verzocht onmiddellijk achter het raadhuis een gewonde op te halen. Rode Kruis-helper Hendrikus Koster, die naar buiten was gelopen om de ontzielde lichamen van Joop Hoffmans en de burgemeester te bedekken, had juist het bloedspoor dat Vincent had achtergelaten uitgeveegd, toen een SS’er nog even om de hoek keek.

Inmiddels trof dokter Lenglet op de Winterdijk de bewusteloze Vincent aan, die op dat moment al drie liter bloed verloren had. Op een brancard werd hij door mensen van het Rode Kruis naar het nabijgelegen St. Nicolaasziekenhuis gebracht, waar men echter machteloos stond. Besloten werd hem over te brengen naar het Groot Ziekengasthuis in ’s-Hertogenbosch. Voor het vervoer deed men een beroep op Jos Mulders, eigenaar van Musa Express, die geen moment aarzelde. In het gezelschap van de in het Waalwijkse ziekenhuis werkzame zuster Irmgard, een Duitse van geboorte, werd de bange tocht naar ’s-Hertogenbosch ondernomen, in de wetenschap dat zij bij ontdekking beiden het leven zouden laten. Alleen al in Waalwijk werd de auto driemaal aangehouden. Ook in Vlijmen gebeurde dat nog een keer. Dankzij het perfecte Duits van zuster Irmgard en haar resolute manier van optreden bij de aanhoudingen kwam Vincent uiteindelijk in het Bossche ziekenhuis aan, waar hij onmiddellijk geopereerd werd.

Na drie weken ontwaakte hij uit zijn coma en op 24 december werd hij uit het ziekenhuis ontslagen. Met een gedeeltelijk verlamde arm moest de eens zo fanatieke tennisser en schaatser op 25-jarige leeftijd opnieuw leren lopen, fietsen en autorijden.
Eind 1946 was hij zodanig hersteld dat hij zijn werkzaamheden in de fabriek van zijn vader kon hervatten. Na diens overlijden nam Vincent samen met een broer de leiding van het familiebedrijf op zich.

Op verzoek van de gevangenisaalmoezenier bracht Vincent na de oorlog nog een bezoek aan de Bredase gevangenis, omdat een van de SS’ers hem vergiffenis zou willen vragen. Vincent wist de kracht op te brengen de man aan te horen, maar had bijna direct spijt van zijn bezoek omdat hij ernstig twijfelde aan de oprechtheid van de excuses.

Kort voor de fatale 6e september had Vincents broertje Joop met potlood op een kladje geschreven: ‘Er blijft nog genoeg over voor de weinige tijd dat ik zal leven.’ Het zouden de woorden worden waaraan Vincent zich de rest van zijn leven zou optrekken. Zowel lichamelijk als geestelijk zwaar getekend, probeerde hij desondanks te genieten van bijvoorbeeld reizen, lekker eten, een goed glas wijn en een goede sigaar. Getrouwd is hij nooit. ‘Nee, ik was niet verloofd in september ’44 en ik ben nog steeds vrijgezel. Dat vind ik wel jammer, maar kinderen zijn in mijn geval niet verantwoord,’ zo lichtte hij later in een interview[2]toe.

Na een langdurig ziekbed is Vincent Hoffmans op 65-jarige leeftijd op 12 december 1984 in Waalwijk overleden. Op 15 december d.a.v. werd hij in Breda gecremeerd.


Bronnen


  • De Tijd, 4 mei 1955
  • De Telegraaf, 28 augustus 1970
  • Jack Didden en Maarten Swarts, Provinciestad in oorlogstijd (Drunen 1991)
  • Ad Nijssen, ‘Musa Express,’ De Klopkei (37e jaargang, 4e kwartaal 2013)

Voetnoten


  1. Tekst uit de rouwadvertentie van de familie Hoffmans d.d. 12 december 1984.
  2. De Telegraaf, 28 augustus 1970.

Zie ook


Persoonlijke instellingen
Naamruimten

Varianten
Handelingen
Navigatie
Categorieën
Hulpmiddelen