Alida Bremer
| Alida Bremer | ||
| ||
| Alida Bremer(collectie bremermisjpoge.nl) | ||
| Persoonsgegevens | ||
| Volledige naam | Alida Bremer | |
| Geboren | Amsterdam, 28-01-1913 | |
| Overleden | Auschwitz, 03-09-1942 | |
| Burgerlijke staat | Ongehuwd | |
| Overige gegevens | ||
| Beroep(en) | Hulp in de huishouding | |
| Bijzonderheden overlijden | Concentratiekamp | |
| Laatste adres | Waalwijk, Hooisteeg 9A | |
Alida Bremer (Amsterdam, 28 januari 1913 – Auschwitz, 3 september 1942) was een dochter van Isaac Bremer en Elisabeth Rood.
Terwijl Alida en haar familie in Amsterdam wonen, verhuist haar broer Maurits begin augustus 1940 met het bedrijf 'Duo' waar hij werkzaam is vanuit Amsterdam naar Waalwijk.
Ontzet over de gebeurtenissen in Amsterdam, waar Maurits tijdens een bezoek aan zijn familie door de bescherming van enkele agenten ternauwernood de razzia's overleeft die na de Februaristaking in 1941 werden gehouden, besluit de familie dat zo veel mogelijk gezinsleden weg moeten uit Amsterdam. Zoals Maurits, die de oorlog overleeft, het zelf formuleert: 'In onze naïviteit geloofden we dat in een plaats als Waalwijk het voor ons veiliger zou zijn.' Omdat zijn vader Isaac al ver over de zeventig is en slecht ziet en hoort wordt hij bij Maurits' broer ondergebracht waar ook een zus die verpleegster is inwoont. De twee andere zussen die bij hun vader woonden, Alida en Sientje, gaan met hun jongste broer mee naar Waalwijk waar ze per 26 maart in het bevolkingsregister worden bijgeschreven
In augustus 1942 ontving een aantal Joodse inwoners van Waalwijk een oproep zich te melden voor Arbeidseinsatz in Duitsland. Al de volgende dag moesten zij vertrekken. Onderduiken was voor hen niet mogelijk, ze hadden er de financiele middelen niet voor of durfden niemand om hulp te vragen.
Gepakt en gezakt stonden Alida en Maurits Bremer, Ernst Obermeijer, Eugen Pinto, Zygfryd Nasch en Hermann Seinfeld op 28 augustus 1942 als een treurig groepje op het station van Waalwijk te wachten op de trein naar ’s-Hertogenbosch. Een dag tevoren waren ze hier en daar al handen gaan schudden. Soms moest dat door het raam, want joden mochten de drempel van niet-joodse huizen niet overschrijden. Op het perron namen ze nog afscheid van enkele kennissen. Voor vijf van de zes (Maurits Bremer overleefde de verschrikkingen) zou het een afscheid voor altijd zijn. Onder begeleiding van Waalwijkse politie-agenten, die erop moesten letten dat ze onderweg niet uit de trein zouden stappen, werden ze naar ’s-Hertogenbosch gebracht. Vandaar ging het per trein naar Westerbork, het grote doorgangskamp in Drente.
In Westerbork heeft het groepje maar even gezeten. Al op 31 augustus moest het zestal mee met de wekelijkse dinsdagavond-trein; het vijftiende van de in totaal 93 transporten naar Auschwitz en Sobibor. In Polen moesten de mannen tussen 15 en 50 jaar op een tussenstation uitstappen. Bejaarden, kinderen en vrouwen, onder wie Alida, gingen door naar Auschwitz.
In de avond van 3 september arriveerde de trein op het goederenstation van Auschwitz. Het was afgezet met prikkeldraadversperring en felle lampen verlichtten het bizarre tafereel. Onder veel gevloek en getier worden de 714 mannen, vrouwen en kinderen uit de trein gejaagd door gewapende SS’ers. Mannen werden van vrouwen gescheiden en toen volgde de vreselijke selectie. Met een handgebaar besliste de SS-officier Dr. Johann Kremer wie mocht blijven leven en wie niet.
Er werden 53 vrouwen uit de groep gehaald die voorlopig in leven mochten blijven. De andere 661 vrouwen zouden worden vergast. De ongelukkigen werden vanaf het perron in vrachtauto’s en bussen naar Auschwitz II – Birkenau gebracht. Daar moesten zij zich uitkleden en naar de “doucheruimte” begeven. Toen het vertrek vol was werd de deur achter de laatste slachtoffers vergrendeld en het gif naar binnen gegooid. Binnen enkele minuten was iedereen dood, gestorven door verstikking. Eén van hen was Alida Bremer.
Alida werd 28 jaar oud.
AppendixBronnen
Externe links |
