Harmannus Henderikus Bontjer

Uit WaalwijkWiki
Versie door Inekevandenhoudt (Overleg | bijdragen) op 15 aug 2019 om 15:21

(wijz) ← Oudere versie | Huidige versie (wijz) | Nieuwere versie → (wijz)
Ga naar: navigatie, zoeken
Herman Bontjer
Herman Bontjer.jpg
Persoonsgegevens
Volledige naam Harmannus Henderikus Bontjer
Geboren Odoorn, 03-08-1915
Overleden Barnet, Hertfordshire (UK), 20-02-1944
Overige gegevens
Beroep(en) Militair (Marechaussee)
Bijzonderheden overlijden Bombardement

Harmannus Henderikus (Herman) Bontjer (Odoorn, 3 augustus 1915 - Barnet, Hertfordshire (UK), 20 februari 1944) was in 1940 als marechaussee in Engeland terechtgekomen, samen met J. Huisman, J. Koole en hun commandant J.A. Rooms.[1]

Een deel van de marechaussees komt bij de toekomstige Irenebrigade terecht, de anderen gaan deel uitmaken van de lijfwacht van koningin Wilhelmina in Stratton House. Drie van de vier Waalwijkers komen in augustus 1940 bij de Compagnie mobiele marechaussee terecht. Marechaussee Bontjer wordt ingedeeld bij de 2de sectie.

Later, in 1942 worden twee detachementen gevormd, één in Maidenhead (ongeveer 50 man) voor de bewaking van koningin Wilhelmina en één in Londen (ongeveer 250 man) ten behoeve van de regering. Herman Bontjer komt in Maidenhead terecht.

In het voorjaar van 1944 voeren de Duitsers een zogenaamde 'kleine Blitz' uit, nachtelijke luchtaanvallen op Engeland in een poging terug te slaan voor de zware bombardementen op Duitsland. Op zondag 20 februari vindt er een luchtaanval plaats op de omgeving van Stubbings House waar de koningin verblijft. Een zware bom slaat in op een paar meter van twee marechaussees, H.A.C. Kievits en Bontjer; ze bezwijken allebei aan hun verwondingen. Zij worden een paar dagen later begraven in Maidenhead in aanwezigheid van koningin Wilhelmina en prins Bernhard. Herman Bontjer is dan 28 jaar oud.

In een krantenknipsel lezen we daarover:[2]

De villa [van Wilhelmina] stond op een terp, die uitkeek over de vlakte. Er waren weinig andere doelen in de omtrek. Maar het staat nog altijd niet vast of de piloot van de Luftwaffe inderdaad volgens nauwkeurig uitgestippelde plannen te werk ging, of dat hij zich tijdens een achtervolging lukraak van zijn last heeft moeten bevrijden.

In ieder geval vielen de twee bommen vlak voor het huis. Dit scheen zich even op te richten en daalde toen met een daverende schok op zijn grondvesten terug. Er stortten stenen omlaag en de vloeren begonnen te hellen als het dek van een kapseizend schip. Maar er volgde geen derde explosie. In de verte weerklonk slechts het gebrom van een zich snel verwijderende machine.

Prinses Wilhelmina schrijft in haar boek, dat ze wachtmeester Beerman hoorde roepen: "Waar is de koningin?" Terwijl een vieze lucht van gas rook en vlammen haar tegemoet sloeg, antwoordde ze rustig: Hier ben ik, ik mankeer niets." Veel langer blijft zij niet stilstaan bij dit, misschien wel hachelijkste moment van haar leven althans met wat haar eigen kordate houding betreft. Maar zij weidt wel uit over degenen, die haar omringden, Mevrouw Verbrugge, de aan haar toe gevoegde rechercheur van Scotland Yard, de wachtcommandant en de twee Marechaussees van haar lijfwacht.

Op deze zondagavond 20 februari 1944 werden beide jongens gedood. Wanneer prinses Wilhelmina hun trouw en plichtsbesef niet aan de vergetelheid had ontrukt, zou bijna niemand er iets van hebben geweten.

(...)

Even later stond ik bij hem [Leewe Plaatsman] voor de deur, want hij is met een Engels meisje in Maidenhead getrouwd en heeft zich er na de oorlog gevestigd. Kievits en Bontjer waren zijn makkers, zei hij. Ze stonden die avond om tien uur op wacht, toen het vliegtuig overkwam en de bommen liet vallen. Kievits was op slag dood, Bontjer werd zwaar gewond de gang ingeslagen. Hij stierf korte tijd later in het ziekenhuis van Watford. Toen men nog eens in de gehavende villa ging kijken, zag men dat de contouren van zijn helm zich duidelijk aftekenden in de bakstenen muur.

Vier dagen later stonden de vrienden op de begraafplaats, de koningin en prins Bernhard tussen hen in. Er was een meisje uit Cardiff, dat met brandende ogen toekeek, toen men de laatste kist in de groeve liet zakken: de verloofde van Bontjer. Ze werd dezelfde avond door koningin Wilhelmina ontvangen.

Voor "trouwe plichtsbetrachting en betoonde moed" is Herman Bontjer bij Koninklijk Besluit van 25 mei 1944 postuum het Bronzen Kruis verleend.[3]

Bronnen


  • Jack Didden en Maarten Swarts, Provinciestad in oorlogstijd (Drunen 1991) blz. 159 en 262.
  • Kees Neisingh, Bombardement op het huis van koningin Wilhelmina, Ons Wapen (1989).

Voetnoten


  1. Archief Marechaussee-museum. Zie ook de informatie daarover op de website van de Prinses Irene Brigade en de appèllijst van de marechaussees.
  2. Twee lijfwachten van de koningin sneuvelden voor haar deur (tekst uit een onbekend krantenknipsel op de website van de Prinses Irene Brigade).
  3. Dapperheidsonderscheidingen aan Nederlanders voor de Tweede Wereldoorlog

Externe links


Persoonlijke instellingen
Naamruimten

Varianten
Handelingen
Navigatie
Categorieën
Hulpmiddelen