Cornelis Antonius Spitters

Kees Spitters
Foto heemkundekring de Erstelinghe, collectie Rien Zijlmans.
Persoonsgegevens
Volledige naam	Cornelis Antonius Spitters
Geboren	Waalwijk, 01-12-1919
Overleden	Wassenaar, Waalsdorpervlakte, 20-05-1944
Burgerlijke staat	Ongehuwd
Overige gegevens
Beroep(en)	Boekhouder
Bijzonderheden overlijden	Gefusilleerd
Laatste adres	Waalwijk, Stationsstraat 39

Cornelis Antonius (Kees) Spitters (Waalwijk, 1 december 1919 – Wassenaar, 20 mei 1944) was een zoon van Johannes Spitters en Petronella Cornelia Elbers. Hij was ongehuwd en werkte als boekhouder bij Van Dooren de Greeff.

Kees Spitters raakt na zijn demobilisatie in de zomer van 1940 betrokken bij het illegale werk. Hij wordt koerier bij de OD en helpt wapens vervoeren. In 1943 gaat het mis en op 8 oktober van dat jaar wordt hij gearresteerd. Kees wordt overgebracht naar kamp Amersfoort en verblijft vervolgens van 1 april 1944 tot 20 mei 1944 in cel 605 van het ‘Oranjehotel.’ Tijdens de verhoren zwijgt hij als het graf over zijn contacten in het verzet.

Op 20 mei 1944 wordt Kees op de Waalsdorpervlakte gefusilleerd. Hij is dan 24 jaar.

Onder andere de Nieuwe Tilburgsche Courant publiceert hierover op 22 mei 1944:

Doodvonnis wegens verboden bezit van munitie ’s-Gravenhage, 22 mei. Officieel wordt medegedeeld: De boekhouder Cornelis Spitters uit Waalwijk is door het Duitsche Obergericht in de bezette Nederlandsche gebieden ter dood veroordeeld, omdat hij in het ongeoorloofde bezit was van munitie en getracht heeft een lid van de Duitsche weermacht te verleiden hem twee pistolen te verkoopen. Het vonnis is voltrokken. De 24-jarige Spitters nam in den herfst van 1943 het besluit om zoo op politieke tegenstanders wraak te kunnen uitoefenen. In October 1943 ontmoette hij op straat in zijn geboortedorp een onbekenden Duitschen soldaat. Hij sprak hem aan en vroeg of hij niet een burgercostuum zou willen koopen. Tijdens de verdere besprekingen verklaarde Spitters den soldaat, dat hij hem ook zonder geld aan een costuum zou kunnen helpen, wanneer hij hem daarvoor een legerpistool met minstens 30 patronen gaf. Overeengekomen werd dat de soldaat den volgenden dag ’t wapen en munitie zou meebrengen. Toen zij elkaar den volgenden dag ontmoetten, zeide het lid van de weermacht dat hij het pistool niet bij zich had. Hij zou het echter ’s nachts kunnen brengen, wanneer de compagnie voor een oefening zou zijn uitgerukt. Bij deze gelegenheid zeide Spitters dat hij toch moest zien nog een tweede pistool en zooveel mogelijk munitie te kunnen bezorgen. Hiervoor zou hij een zomerjas krijgen. Bij een andere ontmoeting met den Duitschen soldaat, die zijn superieuren van het gebeurde in kennis had gesteld, werd Spitters gearresteerd. Tijdens een huiszoeking vond men daarop in de woning van Spitters in een kleine kast een kistje. Hierin bewaarde Spitters 25 pistoolpatronen. De sleutel van de kast had hij voortdurend bij zich.

Kees krijgt een graf op de begraafplaats Ockenburg in Den Haag. Via de gemeente verzoekt de familie aan de Generaalstaatsanwalt om zijn lichaam te mogen herbegraven in Waalwijk. Dat verzoek wordt in eerste instantie geweigerd, maar op 1 maart 1946 kan de familie Kees alsnog naar zijn laatste rustplaats op het kerkhof van de St. Jan in Waalwijk begeleiden. De Echo van het Zuiden schreef hierover:

Begrafenis Kees Spitters Onder zeer grote deelneming had Vrijdagochtend de teraardebestelling plaats van Kees Spitters, die zooals bekend op de Waaldorpervlakte in Scheveningen door het Duitsche vuurpeleton werd doodgeschoten. Hij is gestorven als een held, die z’n leven geeft voor ’t vaderland. Voorafgegaan door een zestal trommelslagers en hoornblazers, een vuurpeleton van ‘t 6e R.I. en door de verpleegsters van ’t Roode Kruis, die een achttal kransen droegen, werd het stoffelijk overschot bedekt met de nationale driekleur, gedragen door de mannen van de transportcolonne van het Roode Kruis, voorafgegaan door ’t vaandel. Daarna volgden de familie, oud-illegalen, oud-militairen, verkenners, een deputatie der R.K.H.B.S. met directeur en leeraren en nog talrijke buurtgenoten en verdere ingezetenen, waaronder we opmerkten de burgemeester en de beide wethouders, een stoet van vele honderden, die allen, zoowel als de vele belangstellenden langs den weg, diep onder den indruk waren van deze ontroerende plechtigheid, die vooral verhoogd werd door het statige tromgeroffel en het trieste klaroen der trompetters. De H. Mis werd opgedragen in de parochiekerk van St. Jan door pastoor Ras, en zong het zangkoor de Requiem-mis van Perosi, terwijl het vuurpeleton de eerewacht naast ’t lijk betrok en het orgel bij ’t uitgaan ’t Wilhelmus speelde. Op ’t kerkhof verrichte pastoor Ras de absoute en loste het vuurpeleton een salvo als laatste eer aan hun krijgsmakker. Toen nam de burgemeester Mr. R.v.d.Heijden het woord om een eeresaluut te brengen aan de nagedachtenis van dezen jongen held, voor zijn moed, offervaardigheid en vaderlandsliefde. Hij bracht hem daarvoor dank namens Waalwijks burgerij en ’t Nederlandsche volk. Een celgenoot van hem uit de gevangenis te Utrecht de heer v.d. Bogaert uit Eindhoven, bracht dien tijd in herinnering en zeide hem zoo bijzonder te waardeeren om zijn houding en plichtsgevoel. Hij was een voorbeeld in zijn gevoelens voor ’t vaderland maar ook in stoeren wil om niets los te laten tegenover de moffen. Hij herinnerde er aan hoe hij z’n moeder zeide dat ’t proces weer was uitgesteld, terwijl ’t doodvonnis was uitgesproken en er geen hoop meer was. Maar onze strijd was niet tevergeefs, ook niet voor de verzorging der nabestaanden; dat is broederplicht van ons volk. Na een troostwoord aan ouders, familie en verloofde besloot hij: Hij was altijd een liefhebbend, plichtgetrouw en Godvreezend jongmensch en dan weten we dat zijn dood geen verlies is, maar een gewin! Drs. Piet van Loon sprak als vertrouwensman der oud-illegalen en zeide o.m. dat de hartstochtelijke felheid in den strijd voor ’t Vaderland van Kees Spitters een steun en aanmoediging voor allen is geweest. In September ’40 begon hij zijn illegaal werk als verbindingsman tusschen oud-militairen, later hield hij zich bezig met ’t overbrengen van Nederlanders naar Engeland, het transporteeren van wapens enz. Naar buiten was hij hard en streng, naar binnen een edel mensch, groot vechter voor de vrijheid. Wij mogen hem niet vergeten en ons bezinnen op den strijd dien hij gestreden heeft, iemand met moed en trouw, die door geen verhoor of marteling er toe te brengen was een woord over de lippen te krijgen, hoewel hij de organisatie van ’t verzet in de Langstraat geheel kende. Maar toen hem Vrijdagochtend 20 Mei 1944 werd medegedeeld dat hij over 2 uren zou worden terechtgesteld, toen moet hij een zware innerlijke strijd gestreden hebben. En toen heeft hij zijn laatsten brief geschreven aan zijn ouders, broers en zijn verloofde. Die laatste brief getuigt van een ware heldenmoed. In de volste berusting gaf hij zich over aan God. Wij oud-illegalen van Waalwijk en de Langstraat zullen Kees blijven gedenken als de dappere vried die voor ons een voorbeeld was en stierf voor God en Vaderland. De oudste broer dankte allen voor de eer Kees bewezen, speciaal den burgemeester, zijn patroon den heer J. v. Heesbeen en de oud-illegalen. Als vertegenwoordiger van Majoor Wolf van het 6e Reg. Infanterie was aanwezig Luitenant Veenendaal, onder wiens leiding de troepen marcheerden. Voorts een deputatie van het Bestuur Roode Kruis en de Transportcolonne, een deputatie van G.O.I.W. van heusden, Vlijmen, Kaatsheuvel, Loonopzand, Sprang-Capelle, G.O.I.W. Waalwijk en de oud-militairen van Waalwijk, de verkenners van Waalwijk, een deputatie van de H.B.S. (2 hoogste klassen) en een deputatie van Chroomlederfabriek van Dooren de Greeff.

Afbeeldingen

• 

  Rouwbericht in De Echo

Zie ook

• Gedenksteen Dr. Mollercollege